Στό γήπεδο της Τούμπας

31 Οκτωβρίου, 2007

Για την προϊστορία των brass parades της πόλης μας είναι γνωστά ελάχιστα. Στην αρχή οι παρελάσεις γινόταν μόνο με χορωδίες, ενίοτε δε συνοδεία εγχόρδων, όπως προκύπτει από τα αρχεία του «Ομίλου Φιλόμουσων» (1899). Ιδρύθηκε ως σωματείο γραμμάτων και μουσικής, σύμφωνα με το καταστατικό. Το 1903 εντάσσει στις δραστηριότητές του και τον αθλητισμό, με γυμναστήριο,  τμήμα ποδηλασίας και κολύμβησης. Αυτό που συνεπαίρνει όμως τους αθλητές ήταν ένα νιόφερτο άθλημα που σύντομα θα καθίσει στο θρόνο του Βασιλέως των Σπόρ. Το 1908, λόγω οικονομικών προβλημάτων ο σύλλογος συγχωνεύεται με την «Ολύμπια» και μετωνομάζεται σε «Ηρακλή».

Η μουσική παραμένει φωνητική, έστω τη συνοδεία εγχόρδων.

Ας μην ξεχνάμε οτι η πόλη μας ήταν τότε ένα μεγάλο χωνευτήρι των βαλκανίων. Η  αντίστιξη της δυτικότροπης σεφαρδίτικης μουσικής  με την ασυγκέραστη των λοιπών εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έθεσε τα θεμέλια του μουσικού ιδιώματος της Νύφης του Βορρά.

Το 1912 η πόλη προσαρτάται στο Βασίλειον της Ελλάδος. Η εισροή πληθυσμών από τη νότιο Ελλάδα δίνει νέα πνοή στη μουσική εισάγοντας, μεταξύ άλλων, την πεντατονία αλλά και το πρώτο σόλο όργανο που μπορούσε να «αντικαταστήσει» την ανθρώπινη φωνή: Το κλαρινέτο. (οι ζουρνάδες προϋπήρχαν αλλά το φτωχό τους τονικό  εύρος τους κράτησε στο περιθώριο). Ας μην ξεχνούμε δε και το Κρητικό στοιχείο που έφερε ο τότε πρωθυπουργός για να στελεχώσει τη Δημόσια Διοίκηση.  Τα ιδιόμορφα bendings  της κρητικής λύρας άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο μουσικό ιδίωμα της πόλης. Ας κρατήσουμε ένα χρονικό ορόσημο: 1914, ιδρύεται το αθλητικό σωματείο «Αρης».

wooten.jpgΘριαμβευτική παρέλαση οπαδών του Αρεως μετά από νίκη κατά του Ηρακλεως το 1917. Διακρίνεται μόνο ο προπομπός.


Μετά την εθνική τραγωδία του 1922 το αθλητικό σωματείο «Ερμής» της Κων/πολης (που πρόσφατα είχε αναγκαστεί να μετωνομαστεί σε Peraclub σύμφωνα με το σύνταγμα της κυβέρνησης του Κεμάλ Ατατούρκ)  αναγκάζεται να εγκαταλείψει κακήν κακώς την έδρα του και να εγκατασταθεί στην Θεσσαλονίκη. Το 1926 μέλη του ιδρύουν τον «Π.Α.Ο.Κ».

Για την ορμή του πολίτικου και γενικότερα μικρασιάτικου μουσικού ρεύματος δεν χρειάζεται να πούμε πολλά.

Ο  ανταγωνισμός των τριών σωματείων καθιερώνει 6 ημέρες γιορτής, αλλά με τον σταδιακό παραγκωνισμό του Ηρακλέως και την αυξανόμενη ένταση ανάμεσα στους εναπομείναντες οι γιορτές περιορίστηκαν σε δύο.  Οι γιορτές είναι κινητές, η ημερομηνίες τους δε καθορίζονται με κλήρωση. Φέτος η πρώτη ήταν στις 21 Οκτωβρίου και η δεύτερη θα γίνει στις 3 Φλεβάρη

Τα brass sections των Κωνσταντινουπολιτών με πρωτεύουσα την Τούμπα* επικράτησαν των άλλων οργάνων ενσωματώνοντας φυσικά το έως τούδε μελωδικό ιδίωμα.  Σ’ αυτή τη συγχώνευση οφείλουμε το χρακτηριστικό Σαλονικιώτικο swing feel.

Στις προκαθορισμένες ημερομηνίες οι εκδηλώσεις αρχίζουν με ποδοσφαιρικό αγώνα. Ανάλογα με το αποτέλεσμα η ακαταμάχητη ορχήστρα της Τούμπας θα παρελάσει εκτελώντας είτε παιάνες είτε πένθιμα εμβατήρια.


need_more_tuba.jpg
Η ορχήστρα της Τούμπας στις 21/10/2007
«Πένθιμο εμβατήριο» (του Θεόδωρου Ζαγοράκη)
(Αρης-ΠΑΟΚ 3-1)


03-11-japanese-war-tuba.jpg
Παρέλαση στην Εγνατία οδό 16/3/1997.
«When the Saints go Marching in» (Traditional Salonika Gospel)**
(ΠΑΟΚ-Αρης 2-1)


tuba_fats.jpg

Ο Ifeanyi Udeze μετά τη λύση του συμβολαίου με την ΑΕΚ παίρνει μεταγραφή στην Τούμπα


* ενν. πρωτεύον όργανο
**
Σκηνή από το γλεντι του ΠΑΟΚ στο κέντρο»Λιόλιος»για την κατάκτηση του κυπέλου το 1972. Τμήμα μόνο της μπάντας συμμετέχει, αποτελούμενο από Ρομά μουσικούς (είναι γνωστό οτι οι Ρομά της Θεσσαλονίκης είναι κατά τεκμήριο οπαδοί του ΠΑΟΚ). Η τούμπα στην παρούσα περφόρμανς υποκαθίσταται από κοντραμπάσο που αποδίδει καλύτερα στην ακουστική των κλειστών χώρων. 


Στον πυρετό του Γοφορίτη

31 Οκτωβρίου, 2007

Διένυα ανύποπτος κι αθώος την εφηβεία μου στην κεντρική Ευρώπη. Απ τα 14 μου έχασα τις μουσικές μου ρίζες. Η Λιτοχωρίτικη καντάδα και το τραγούδι της τάβλας με τη χαρακτηριστική λιτοχωρνή τετραφωνία δεν κατάφερε να δέσει με τα κιθαριστικά κρεσέντο του Jimmy Page, του Hendrix και άλλων πατερικών μορφών που κρέμονταν στο εικονοστάσι πάνω απ το κρεβάτι μου και που φρόντιζα ευλαβικά καθημερινώς, μπας και τσαλάκωσε καμμιά γωνία, μπας κι έφυγε καμμιά πινέζα…

Μαζί ξεθώριασαν κι οι ήχοι του «ραδιοφώνου των 8 π.μ.». Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας (άγουρος), Πέτρος Καναρίδης, Κώστας Σμοκοβίτης, Σταμάτης Κόκκοτας… Καραβάκι του Μπουρνόβα, Νά τανε το 21, Ο χάρος βγήκε παγανιά, Δελφίνι δελφινάκι, Στης Υδρας τα στενά και των Σπετσων, Ρίχνω το στρώμα στη γωνία και άλλα λαεγερτικά που σε κάναν να ξυπνάς κεφάτος υποχωρούσαν σιγά σιγά και λημέριαζαν στις απόκρυφες έλικες του κροτάφου, πικραμένα και ηττημένα απ’ τα νέα φύλα που ‘χαν βλέπεις ήδη περάσει στην εποχή του σιδήρου (σίδηρος και μαλακίες, απλά τους παίζαν σε ουδέτερο γήπεδο, και όπως όλοι ξέρουμε ουδέτερο γήπεδο= εκτός έδρας). Οι νέοι αφέντες του τόπου δεν ήταν κακοί. Dylan, Donovan, Mitshel, Lennon, Neil Young. Αυτός ο τελευταίος ήταν και ο πιο μοιραίος.

Είχε βγάλει τότε ένα LP «After the Gold Rush». Δηλαδή; (Α, ναι τότε τα παιρνα όλα τοις μετρητοις). Εχει κι άλλο rush μετα το gold, oil, uranium, whatever rush?

Και τότε πρωτάκουσα κάτι αλαφιασμένα παιδιά, τρελαμένα απ την κλεισούρα του γκέτο να γλεντούν το πως καθάρισαν τον mofucker της άλλης συμμορίας με 45άρι, να κονταροχτυπιουνται ποιος την έχει πιο μεγάλη την κάνη, να καθησυχάζουν το μωράκι τους πως -και εδώ λύνεται το μυστήριο- αυτοί και μόνο αυτοί γνωρίζουν τα κοιτάσματα Γοφορίτη και "Trust me pussy babe/ da bullets gonna fly/ go-fo-rit!"

"Go-fo-rit! Go-fo-rit! Go-fo-rit". Ο πυρετός  βαράει στο κεφάλι. Ολα πιά ποντάρονταν στο  νέο Γράαλ, το νέο πολύτιμο ορυκτό. Ολα τοκίζονταν με ρήτρα Γοφορίτη.

Επειδή εμείς τότε στο Ντόυτσλαντ είχαμε μόνο Ντόυτσε Βέλλε και δε βλέπαμε CNN φτιάχναμε κομματάκι κομματάκι το παζλ: "4 colored shooted in Bronx".. "Suck my dick/ u r really sick/ shame a bit/ don't go for it".

Η απέναντι ακτή του ωκεανού ζούσε λοιπόν στον πυρετό του Γοφορίτη. Εμείς τότε ακούγαμε Neil Young, φορούσαμε πουκαμίσες και χαϊμαλιά και τα σνομπάραμε κάτι τέτοια. Τόσα χρόνια μετά, «After the Goforite Rush», είμαι σίγουρος οτι κάτι θετικό άφησε πίσω του ο πυρετός του Γοφορίτη. Ισως η απληστία να χει για πρώτη ύλη το πείσμα,  μεταξύ άλλων. Ισως το πείσμα να ναι η παιδική αρρώστια της επιμονής. Ισως η επιμονή να ναι μια γήινη λέξη για το όνειρο…

Και να τι θέλω να πώ μ όλα αυτα:

Θες να παίζεις την κιθάρα και ταυτόχρονα την τουμπα;

tubaguitar.jpg
Nothing imposible!

Go for it!

(και νταμπα ντούμπα και ντάμπα ντούμπα)

Οπερ έδει δείξαι


Θέλοντας ο βλάχος, μη θέλοντας ο ζωγράφος…

29 Οκτωβρίου, 2007

Nomizw oti hdh sas akouw. «blog? O Kanaroubas blog?» «Poios einai pali aytos o agrammatos pou grafei greeklish?»

 H alh8eia einai oti misw ta greeklish. Opws kai ta blogs! Grafw greeklish gia na timwrhsw ton eayto mou pou eftiaxe blog. So simple…

A nai, to keimeno pou akolou8ei  den einai diko moy. Logokloph apo to filo mou to ricudi pou mporeite na apolaysete sto http://ricudis.blogspot.com



Ola ksekinhsan ena sabbato brady. Ka8omoun ston pagko tou mpar ths geitonias mou kai epina amerimnos th mpyra mou otan mphke mesa.Hr8e kai ka8hse akribws dipla mou. Htan fwtia kai layra. Eftiakse ta makria ksan8a mallia ths kai me koitakse ba8ia me ta galazia matia ths.

«Geia sou agaph».

«…Geia sou koukla», apanthsa deila, katafernontas me dyskolia na ksekollhsw to blemma mou apo ta pelwria byzia ths.

«Poio einai to mplogk sou?» me rwthse stayrwnontas ta podia shkwnontas taytoxrona elafra dh8en katala8os thn mini fousta ths.

Thn koitaksa me to spin8hrobolo blemma mias kalopshmenhs mosxarokefalhs. «Mplogk? Kainoyrio eidos narkwtikou? H einai kapoio epikindyno afrodisio noshma?»

«Mplogk, xazoulh», gelase. «Sto Internet»

«A. Ayto. Blog. Oxi, den exw. Sthn pragmatikothta ta sixainomai»

Amesws to proswpo ths skoteiniase. Prospa8hsa na swsw thn katastash :

«Alla exw mia selida. Exw bebaia xronia na thn ananewsw, alla exw. Einai sto htt»…

«Ksypna, gero», me diekopse. «Pou zeis? Eimaste sto 2006».

Katebhke apo to skampw, eftiakse th fousta ths, kai xa8hke se mia paradiplanh parea xwris na mou pei oute mia kalhnyxta.

Molis gyrisa spiti, eftiaksa ayto edw to blog. Thn epomenh mera, hmoun pali sto agaphmeno mou mparaki kai perimena enagwniws na emfanistei.

«De 8a er8ei pote», skeftomoun apo mesa mou, otan anoikse h porta kai emfanisthke. H x8esinh mou entypwsh htan lan8asmenh. Den htan fwtia kai layra, htan fwtia kai kayla. Erikse mia ypotimhtikh matia pros to meros mou, kai amesws apestrepse to blemma psaxnontas na brei thn parea ths.

«Sygnwmmh, despoinis…» eipa kapws dynata, shkwnontas ligo to xeri mou gia na ths trabhksw thn prosoxh. Gyrise kai me koitakse me ena blemma aperanths baremaras anakatemenh me ligh pseytosymponoia

«Pali esy edw, kahmene?»

«Miso lepto, mh feygeis. Exw blog!»

Etrekse pros to meros mou gourlwnontas ta matia me ena blemma ekplhkshs. Epiase to xeri mou kai to esfikse.

«Alh8eia? Pou?»

«Sto blogspot.com», apanthsa

«Ax! Sto blogspot.com? Alh8eia? Einai to agaphmeno mou! Na se kerasw ena poto kai na mou peis gia to blog sou?», apanthse agkaliazontas me apo th mesh kai tribontas anemela tis byzares ths panw mou.

Kaname agrio sex epi tessera synexomena meronyxta.

Den thn ksanada. Alla apo tote, me exei skisei sta tracebacks.